عصر سکوت

به خیالم پناه میاورم تا به باور تو نرسم و ندانم که ذهنم را حفره ای عمیق پر کرده

چه سکوت سنگینی است وقتی نابودت کردم و تنها بر عمق حفره ی عقلم گورستانت را

بنا نهادم تا از لحظه ی مرگت دور شوم با خطوط در هم ذهنم بر روی سنگ سرد قبرت

تجربه را حک کردم  به یادم میایی چنان که بوفان بر مزارت میسرایند

و من

از لحظه ی تولدم دور میشوم .