گناه دریا

برای رسیدن به لحظه ای از فردا با عجله پیاده رو های باران زده را می پیمایم عددد بیست و چهار را با هفتادوهفت جمع زدم و با چند پله تقسیم کردم تا به رنگ ارغوانی رسیدم . در هوای تو متن رویا را بیخواب میدیدم دستانم بر دستانت تکیه کرد تا در هوای لبانت گم شوم . نگاهم بر روی بدنت لیز خورد وتعادلم به هم ریخت تا تجسمم بر بسترت همگون گردد.انگشتانم با انگشتانت مینوازد و عشق میسراید .بوسه ای بر خستگی سکوت لبهای من.............. تو. پیراهن تن من. طعم پوستت را میچشم تا بالهایم فراز و فرود بدنت را اوج گیرد و تو بر اقلیم تنم پرواز میکنی. رقص باد و طوفان. حلقه ی دستانت بر مرکز هر مدار مواج تنم فرومیریزد. بر ترنج قالی سینه ام قلبم عشقت را سجده میکند .در متن من با شبنم جسارتت دریا می شکفد ومحتاج توام تا فردایی نماند و چیزی نمیدانم اقیانوسی ارام پهلو گرفته بر ساحلش سکوت مهتاب چشمانم بر سوسوی نفست در لحظه محتاج توام اغوشت را برای خواب من بگشا

نگران نباش من آنقدر امروز و فرداهای نیامدن را دیده ام که دیگر هیچ وعده ی بی سرانجامی خواب و خیال آرزویم را آشفته نمی کند! حالا یاد گرفته ام که فراموشی دوای درد همه ی نیامدن ها و نداشتن ها و نخواستن هاست. یاد گرفته ام که از هیچ لبخندی خیال دوست داشتن به سرم نزند ... یاد گرفته ام که بشنوم: تا فردا ... و به روی خودم نیاورم که فرداها هیچ وقت نمی آیند